Астанадағы Абай атындағы №87 мектеп-гимназияның ашылғанына көп болмаса да ел аузында айтылып жүрер ордаға айналды. Осы мектептің ашылуына себеп болған өзім алғаш ашқан «Абайтану» ғылыми-танымдық орталығының жабылуы еді. Ол бөлек әңгіме. Тамыз айының ортасында шешім қабылданып он бес күннің ішінде ашылған мектептің топырағын сыпырып, шаңын сүрте жүріп аталған орталықтың заттарын осында қондырғанбыз. Кәзір мұнда үш бөлімнен тұратын музей бар. Мектеп балалары тақырып бойынша өздері келіп, таныстырып, тақырыптық сабақтар жүргізеді. Осы музейдің жанынан ашылған «Абай нұры» клубының үйірмесіне қатысқан балалардың алғашқылары үздік шығып, жоғары нәтиже көрсете бастады. Музей күндерінің қызықтары көп. Бір күні мектеп дәлізіндегі ұстаздар қауымының оқушы мәселесін шеше алмай пікірлесіп тұрғанын көрдім. Бардым, бесінші сыныпта оқитын Нұрлыхан Есмахан деген баланың тәртібі туралы айтып жатыр екен. Тентек, сабақ үстінде тыныш отырмайды, сабаққа дұрыс қатыспайды, үлгерімі нашар деген уәж. Ұстаздардың назарына іліккен әлгі баланы тауып алып музейге ертіп келдім. Топ-томпақ, сүйкімді бала. Көзі жанып тұр. Жөн сұрасып танысып алғаннан кейін:- Сен жатқа қандай өлең білесің? – деп сұрадым. Иығын көтерді. Абайдың бір шумақ өлеңін өзім қайталап тұрып айтқыздым. Дауысы таза, мәнерлі, ашық екен. - Сен ертең дұрыстап киініп келші, Дауысың экскурсия жүргізгенге өте жақсы екен. Мен саған көмектесейін, - дедім. - Экскурсия деген немене? – деді. - Музейді таныстыру, міне, былай, - деп таяқшаны алып таныстыра бастадым. Басында аса тыңдағысы келмей елеңдей берді.